Wereldberoemd in Drenthe: kunstenaar Piet Bennink vertelt over zijn leven in de Hunze
In de Hunzestreek kent iedereen hem: Piet Bennink. Kunstenaar, amateurhistoricus, parttime acteur en fulltime vraagbaak voor alles wat je over deze prachtige streek wilt weten. Ook voor bezoekers van molenmuseum De Wachter is hij een bekend gezicht. Met zijn fenomenale kennis van de streek en haar geschiedenis is hij dé man die je moet spreken als je meer wilt weten over de historische objecten waar dit gemoedelijke museum vol mee staat. Hij is er niet alleen twee middagen per week aanwezig om bezoekers rond te leiden, maar hij heeft ook een atelier in de kelder van het molencomplex, dus hij is er vaak te vinden.
Molen de Wachter
Molen de Wachter is vanaf 1851 in het deelgebied Noordma in bedrijf geweest als olie- en korenmolen. Behalve het museum is er ook een olieslagerij, een specerijen-maalderij, een smederij, een molenmakerswerkplaats en een ambachtelijke bakkerij. De Molen wordt vaak gebruikt voor bijeenkomsten, bijvoorbeeld tijdens de laatste informatiebijeenkomst van het project Noordma van Prolander, waarin omwonenden kennis konden maken met de aannemer.
Verhalenverteller
Als ik me op de afgesproken tijd meld in 'zijn’ museum staat Piet me al op te wachten. Voor een tachtigplusser ziet hij er vitaal en veel jonger dan zijn leeftijd uit. Met zijn vriendelijke stem van het ene verhaal in het andere duikelend leidt hij me langs alle met liefde ingerichte standjes en vitrines. Aan veel van de tentoongestelde objecten en opstellingen heeft hij zijn eigen bijdrage geleverd.
“Dit zijn originele koffiepotten. Ik verzamel, restaureer en beschilder ze. Ik ben waarschijnlijk een van de laatsten die dit ambacht nog beoefent. Dit hier is een model van een papiermolen. Daar staan miniatuurtreinen, die heb ik ook allemaal gerestaureerd. Die arrenslee daar was van een bakker, die vervoerde er ooit zijn broden mee over het ijs. De schildering op de zijkant heb ik zelf aangebracht, in de ouderwetse stijl.”
Restaurateur en kunstschilder
In een van de standjes is een oude slagerij nagemaakt. “Die is gebaseerd op slagerij Polling in Vries, aan de Tynaarlosestraat. Daar kwam ik als jongetje langs als ik naar school moest en dan ging ik natuurlijk naar binnen om een worstje te pikken. Het hakblok komt daar bijvoorbeeld vandaan. Alles zit nog in mijn geheugen gegrift en zo kon ik het namaken.” Het meest opvallende item is een groot, realistisch uitziend karkas van een geslacht varken. “Heb ik gemaakt van purschuim”, zegt Piet. “Op ware grootte, alles zit erin, zelfs nieren. Ook al het vlees op deze originele weegschaal en alle vleeswaren die eromheen hangen, heb ik zelf gemaakt. Hele moten, een plak schenk, worsten. Ik gebruik veel verschillende materialen. Hout bewerk ik ook.”
Overal in het museum hangen schilderijen: boerderijen, dorpsgezichten, landschappen in de Hunze en de Drentsche Aa. Veel daarvan blijken door Piet te zijn geschilderd. Ook in de koffiekamer van de molen hangt er een aantal. Zelfs de bordjes met 'koffiekamer’ heeft Piet gefiguurzaagd en beschilderd.
Amateurhistoricus
Piet is opgegroeid in het Hunzedal en weet veel over de geschiedenis ervan. Om nog meer te weten te komen, duikt hij ook graag in oude archieven, waar hij soms tot verrassende ontdekkingen komt. “De Hunze is al lang geleden op verschillende locaties gekanaliseerd, waardoor er veel scheepvaart kwam. Wist je dat Gasselternijveen-Nijveen rond 1800 de grootste binnenhaven van Nederland was? Nu de Hunze weer meandert is die echte scheepvaart er natuurlijk niet meer, maar kunnen mensen wel in kleine bootjes en kano's over de rivier varen. En door de veranderingen denk ik dat het landschappelijk steeds mooier wordt.”
Hij heeft een fascinatie voor Berend Botje, die de ouderen onder ons zich misschien nog wel kunnen herinneren uit het kinderliedje. Piet ontdekte dat er verschillende verhalen over deze Zuidlarense legende in omloop zijn. Als eerbetoon aan Berend staat in de molen een beeld van hem, waar Piet ooit een goedgelijkende replica van heeft gemaakt die jaren op een plaatselijke rotonde heeft gestaan. Van isolatieschuim, natuurlijk.
Acteur en schrijver
We dalen af naar de werkplaatsen in de kelder van de molen. Ook Piets atelier staat tjokvol schilderijen: nog meer landschappen, portretten, fantasiefiguren, historische scenes.
Terwijl hij ze me laat zien, vertelt hij verder over weer een andere hobby: acteren. “Veel mensen in de buurt kennen me als ‘de kiepkerel'. Zo noemden we hier iemand die langs de boerdijen ging om neagotie te verkopen, koopwaar. Dan verkleed ik me in kleren uit die tijd en ben ik echt in mijn rol. Ik spreek dan in het Zuidlarens dialect. Ik schrijf trouwens ook verhalen in dialect. Ik ken het goed, want ik ben zelf geboren in Vries en woon al sinds 1960 in Zuidlaren. In het verleden was ik IVN’er en ook daardoor leerde ik de streek kennen als mijn broekzak.”
Vertrouwen in de toekomst van de streek
Ik ben benieuwd wat hij vindt van Prolanders herinrichtingsactiviteiten in de Hunzestreek. “Ik zie langzamerhand alles veranderen in hoe het vroeger was. Het wordt nu minder boerenlandschap, die trouwens ook al veel grootschaliger was dan eerst. Er komt steeds meer natuur. En er is watervoorziening nodig voor steeds meer mensen. Dus dat kan ik alleen maar goed vinden.”
Om onderdeel te worden van het NatuurNetwerk Nederland wordt het Hunzestroomdal heringericht. Zo wordt het gebied klimaatbestendig en klaar voor de toekomst. Lees welke maatregelen er worden genomen voor de herinrichting van het Hunzestroomdal.
Nieuwsgierig geworden? Breng dan zelf ook eens een bezoek aan Molen de Wachter.
Het museum is geopend op woensdag van 13.30 tot 16.30 en op zaterdag van 10.00 tot 16.30.
