Hart voor de Hunze

Geert is 73 en noemt zichzelf verhalenverteller en autodidact. Een website heeft hij niet, maar hij is al jaren natuurfotograaf en geeft regelmatig lezingen over ecologie. “Als ik iets doe, doe ik dat met heel mijn ziel en zaligheid. Ik maak niet zomaar een paar foto’s, maar duik echt in een onderwerp.” Hij adopteert naar eigen zeggen een gebied en inventariseert daar welke planten en dieren er leven. “Ik heb in het Hunzedal onder andere gekeken naar paddestoelen en libellen. Momenteel ben ik bezig met het monitoren van nachtvlinders. De eerste resultaten zijn zeer verrassend. De vikingmot, bijvoorbeeld, is een micro-nachtvlinder die landelijk heel zeldzaam is, maar in de moerassen van het Hunzedal algemeen voorkomt. Ik help ook met het maaibeheer. In het Exloërkijl loop ik voor maaimachines uit. Dan zeg ik: ‘Stop, hier groeien planten die nu niet gemaaid mogen worden’, of: ‘Zet de maaier maar weer aan, hier mag het gras wel wat korter.’”

Naar Polen voor het Hunzedal

Geert neemt zijn vrijwilligerswerk serieus. Het Hunzedal wordt op verschillende plekken terug in originele staat gebracht. Heel vroeger was dat moeras. Om dit toekomstbeeld beter te begrijpen, zocht Geert in Europa een oermoeras. Hij vond het in Biebrza, een nationaal park in Polen. “Iedereen die beroepsmatig iets met de Hunze doet zou een keer naar dat park moeten gaan”, vindt Geert. De Biebrza (rivier van de bever) is een laaglandrivier met meanders en een zachte stroming. Het nationaal park bestaat onder andere uit veenmoerassen, moerasbossen, vochtige graslanden, zeggenmoerassen en rietlanden. “Ieder jaar verblijf ik er twee weken, helemaal alleen, met een tentje in het wild. Heel langzaam begin ik op systeemniveau iets van dit complexe moeras te begrijpen en zo begrijp ik ook meer van het toekomstige Hunzedal.”

Geert hoopt dat het Hunzedal van bron tot mond hersteld wordt. “Verder is mijn wens dat de toekomstige beheerders het gebied zodanig beheren dat alle verschillende ontwikkelstadia aanwezig blijven. Uiteindelijk wordt alle natuur in Nederland bos, maar de stadia daar naartoe zijn interessant en belangrijk voor een grote biodiversiteit.”

Zoersche Landen: on-Nederlands wild

Het mooiste stuk van het Hunzedal vindt hij de Zoersche Landen. “Als natuurfotograaf kom ik op plaatsen waar gewone wandelaars niet komen. In de Zoersche Landen ben ik, zodra ik het pad verlaat, in strijd met de natuur. De vegetatie is ruig en hoog en er liggen brede sloten. Dat wilde, daar hou ik van. Niet gewoon een lekker wandelingetje, maar slootje springen en over omgevallen bomen klimmen: dat vind ik geweldig. Bovendien liggen er in Zoersche landen een paar spectaculaire beverburchten. Het is er on-Nederlands wild.”